Codzienność

Moja Bab­cia urzą­dzi­ła przy­ję­cie imie­ni­no­we. Ze zdu­mie­niem stwier­dzi­łam, że fan­ta­stycz­nie czu­ję się wśród jej Przy­ja­ciół. Star­sze poko­le­nie roz­ma­wia­ło swo­bod­nie i z ogrom­nym poczu­ciem humo­ru. Nawet, gdy poszłam do swo­je­go poko­ju pra­co­wać, nie mogłam się za bar­dzo sku­pić. Co chwi­lę chi­cho­ta­łam z opo­wia­da­nych przez nich dow­ci­pów! Naszło mnie wte­dy tro­chę reflek­sji o tym, cze­go od star­szych osób może­my się nauczyć.

Kocha­ni, zapro­si­łam do roz­mo­wy moje­go Przy­ja­cie­la Kami­la, któ­ry opra­co­wał nie­zwy­kle – moim zda­niem – cie­ka­wą kon­cep­cję tego, z cze­go skła­da się szczę­ście. Posta­no­wi­li­śmy przed­sta­wić ją Wam tym razem w for­mie fil­mo­wej roz­mo­wy.

FOMO (ang. fear of mis­sing out) powszech­ne jest szcze­gól­nie w social media. Umknąć może wpis, lajk czy arty­kuł na blo­gu etc. Dru­gą stro­ną meda­lu jest poczu­cie powin­no­ści…

Week­end upły­nął mi pod zna­kiem… awo­ka­do. Pra­cu­ję ostat­nio nad moimi prze­ko­na­nia­mi, któ­re są hamul­cem w roz­wo­ju i blo­ka­dą obfi­to­ści. Dotych­czas nega­tyw­ne myśli sil­nie kre­owa­ły moją rze­czy­wi­stość. Niby jej nie chcia­łam, jed­no­cze­śnie ją przy­cią­ga­jąc. Uświa­do­mi­łam sobie, że zmia­na tego sta­nu wyma­ga dużej uważ­no­ści. Tak, jak przy wczo­raj­szej kola­cji, gdy przy­go­to­wa­łam sobie tytu­ło­we awo­ka­do…

Przez wie­le lat, w zasa­dzie od dziec­ka, utrzy­my­wa­nie porząd­ku nie było moją moc­ną stro­ną. Może dla­te­go zain­te­re­so­wa­łam się tym, jak zop­ty­ma­li­zo­wać życie. Dziś w tele­wi­zji usły­sza­łam pew­ne mądre zda­nie, że jeśli dba się o sys­te­ma­tycz­ność, to porzą­dek – w tym wypad­ku fizycz­ny – robi się sam. Skło­ni­ło mnie to do prze­my­śleń…